Alaska Highway
Toen ik dinsdag, na mijn rustdag, weer verder ging, was het eerst nog mooi weer. De korte broek kon zelfs aan. Maar algauw veranderd het weer en wordt het minder, tegen 12 uur begint het te regenen. Als ik later op de dag op de camping aankom, moet ik mijn tent in de regen opzetten. Gauw doe ik ook droge kleren aan want ik heb het koud. De volgende dag regent het nog steeds, dus snel alles inpakken en op weg. Als ik even later op de fiets zit, denk ik bij mezelf is dit nog wel leuk?
Rond half twee vind ik het genoeg geweest en wil stoppen bij een camping. Vlak voor de camping ontmoet ik Janick uit Frankrijk, hij fietst ook door Canada. Ik ben de eerste fietser die hij tegen komt in een maand. Hij zit in een verlaten motel vlak voor de camping en zegt dat er nog wel kamers vrij zijn waar ik ook kan slapen. Ik besluit dit te doen, ik zet mijn tent op in een oude kamer en zit zo mooi droog en uit de wind. ‘s Avonds komt er nog een gast aan in het motel, een Canadees Matthew. Ook hij blijft hier slapen in een van de kamers. Hij loopt trouwens door Canada. Even later maken we ieder ons eigen eten klaar en onderwijl kletsen we wat.
Donderdag is het gelukkig droog als ik weg ga. Ik neem afscheid van Matthew, echter ligt Janick nog te slapen als ik ga. De route is erg mooi, ik denk zelfs een van de mooiste stukken tot nu toe. De volgende dag is het weer wat wisselvallig, ik kan me er niet echt op kleden. In Coal River vind ik een camping, hier ontmoet ik Alex, een Amerikaan, hij fietst van Prudhoe Bay naar de oostkust van Amerika. Het is dan al half 5 en eigenlijk wil hij nog naar een camping 60 kilometer verder op, hij heeft veel haast. Maar het weer houd hem tegen, we krijgen een dikke onweersbui op onze kop.
Zaterdag is het een lange dag fietsen geworden, rond de 150 kilometer. Op de plek waar ik een camping gehoopt had te vinden, is alles gesloten. En ik kan ook geen goede plek vinden om wild te kamperen. Dus uit eindelijk eindig ik in Watson Lake, dit betekend dat ik in de Yukon ben aangekomen.
De afgelopen 4 dagen zijn eigenlijk allemaal het zelfde verlopen. Rond half 8 sta ik op, breek de tent af, doe de spullen in mijn tas en eet mijn ontbijt. Een uur later zit ik dan op de fiets. Op dit stuk van de Alaska Highway zitten de campings mooi op dag afstanden van elkaar. De Alaska Highway volg ik nu al bijna 1300 kilometer, morgen ga ik hem even verlaten. Dan loopt de route naar Carcross.
En dan op de vraag terug te komen, is dit nog wel leuk? Door alle mensen die onderweg tegen kom zoals Janick, Matthew, Alex of zoals een Fransman in zijn kleine camper met een groot gewei op z’n dak, die mij inhaalt en dan stopt op de vluchtstrook om even met mij te praten en de hand te schudden. Maar ook door andere mensen die je even aanspreken, zijn het ervaring om nooit te vergeten. En als het dan een paar dagen mooi weer is ben je de koude dagen ook zo weer vergeten. Dus het antwoord is een volmondig JA, het is erg leuk!
PS de internetverbinding is hier erg slecht, dus meer foto’s volgen.
De route van de afgelopen dagen:
Je tent opzetten in een verlaten hotel, hoe gaaf is dat? 😀 En nog lekker droog ook.
Hopelijk blijft het de rest van je tocht droog, dat zou lekker zijn. Maar ik krijg de indruk dat Canada een beetje is zoals Nederland wat dat betreft: je weet het nooit…
Fietsze!
Wat weer een belevenissen Remko. En wat kom je leuke mensen tegen onderweg. Jammer dat het weer het niet zo mooi is. Hier in Friesland hebben we deze week een hittegolf gehad. Nu nog 4 weken te gaan, het gaat al weer snel. Maar blijf genieten. Groet Heit en Mem