Gehaald!

Het is alweer een tijdje geleden dat ik een blog postte. Maar ja, onderweg van Dawson City naar Inuvik heb ik geen bereik met mijn telefoon en al helemaal geen WiFi. Op mijn rustdag in Dawson City ga ik naar een dredge toe, het blijkt het grootste houten dredge te zijn die ze hebben gemaakt. 

Op maandag 8 juli vertrek ik uit Dawson City om aan de Dempster Highway te beginnen. Na z’n 40 kilometer begint het echt. Het gravel van de weg valt gelukkig mee, deze is keihard. In totaal z’n 7 dagen duren voor ik in Inuvik ben, dus mijn voorraadtas is extra zwaar, dit maakt het de eerste dag niet makkelijker op. Want het voornamelijk klimmen wat ik doe.

Op de eerste 2 dagen liggen aan de route nog campings maar daarna worden de afstanden te groot voor campings en wordt het dus wildkamperen. De route door de bergen is erg mooi maar dat betekend ook dat ik veel moet klimmen. Op woensdag heb ik de zwaarste klim, na die van Charlie Lake, tot nu toe. 

Op donderdag bereik ik Eagle Plains, dit is halverwege de route. Hier zit een restaurant en neem ik een lekker hamburger. ‘s Middags bereik ik de Arctic circle, hier vind ik een mooi plekje om te kamperen. 

Vrijdag hoopte ik het gebergte uit te fietsten want volgens diversere fietsers die ik tegen kom is het daarna vlak. Maar helaas lukte me dat net niet. Voor ik de Yukon uit fiets, maakt deze me het nog even erg lastig. Er ligt namelijk voor de verandering, nog een flinke klim op me te wachten. Maar als ik boven ben en de Northwest Territories (NWT) binnen fiets, is het gelukkig een lange afdaling naar beneden. Tegen het einde van de dag, bedenk ik me dat ik maar minder kilometers heb gemaakt dan gedacht. Ik heb wel veel hoogte meters gemaakt en denk dat het daardoor komt. Tijdens het eten koken kom ik er achter dat, toen ik NWT in fietste, de klok een uur vooruit is gezet. 

Ook de laatste 2 dagen naar Inuvik toe blijft het maar op en neer gaan. Dus de fietsers die ik tegen kwam, hadden helaas niet gelijk. Of misschien ook wel, misschien is het volgens Canadese begrippen huis wel vlak. Ook was volgens een van deze fietsers de weg beter in NWT dan in de Yukon. Ik ben het daar niet helemaal mee eens. In NWT zitten minder gaten in de weg dan in de Yukon maar ze gooien er wel mee grind op.

Op zondag bereik ik dan Inuvik, eigenlijk een beetje het einddoel van mijn reis. Omdat te vieren, ga ik naar een restaurant toe, voor een lekker steak. En aangezien ik nog een paar dagen over voor mijn vliegtuig vertrek, besluit ik om door te fietsen naar Tuktoyaktuk (Tuk). Van veel mensen heb ik gehoord dat dit zeer de moeite waard is. De route er heen is prachtig maar de weg is is zeer zwaar. De weg is nog niet zo lang open (volgens mij 2 jaar nu), hierdoor ligt er veel grind op de weg. Dit maakt het fietsen zwaar, vooral de laatste 50 kilometer voor Tuk. Vlak voor dat ik maandag een plekje wil gaan zoeken om te overnachten, gaat het mis. Op een van de afdalingen, let ik niet goed op. Mijn voorwiel verdwijnt in een lading grind en ik kom ten val. Hierbij loop ik helaas wat schaafwonden op maar gelukkig heeft mijn fiets niks. 

Op dinsdag bereik ik Tuk, het is geen mooi plaatsje. Gelukkig hebben wel een soort van camping, deze ligt aan de Arctic Ocean. Het is trouwens veruit de duurste camping (60 dollar) waar ik deze reis op heb gestaan en er was geen eens een douche. Eigenlijk had ik nog wel een dag extra in Tuk willen blijven maar ja de prijs voor de camping vind ik te veel. Dus de volgende dag fiets ik weer naar Inuvik toe, tijdens de rit bedenkingen me dat ik er maar in een keer heen ga. Er is daar een camping die niet duur is en er is een douche, waar ik naar verlang.

Donderdag en vrijdag heb ik een rustdag en maak ik me klaar voor de vliegreis terug naar Vancouver. Op de camping kunnen de kleren even in de wasmachine en gooi ik de overbodig geworden spullen weg.

Gisteren ben ik terug gevlogen naar Vancouver, het was voornamelijk een dag van wachten. Maar uiteindelijk is alles goed gegaan. Bij het inchecken van mijn bagage en fiets in Inuvik, had de medewerkster problemen met de computer. Ik moest mijn fiets nog betalen zodat die ook mee mocht, alleen dit wou niet lukken. Uiteindelijk heb ik het betaald als extra gewicht, dit was voor mij ook nog iets goedkoper. Op het vliegveld van Vancouver heb ik mijn fiets weer in elkaar gezet en de banden op gepompt. Daarna ben ik naar het hostel gereden waar ik nog een paar dagen verblijf voor dat ik weer naar Nederland ga.

De route van de afgelopen dagen: