The road ahead…

Zeker nu Marc er al een paar dagen niet bij is. Marc heeft erg last van zijn knie, we hopen dat het met een dag rust in Hope overgaat maar als donderdag verder fietsen naar het begin van de Kettle Valley Rail trail (KVR) wil het echt niet meer. Hij ziet het niet zitten om de trail te doen. Te meer omdat het erg rustig is op de route en als er wat gebeurt dan is hulp ver weg. We kijken even wat de opties zijn, het beste lijkt hem dat hij terug (bergafwaarts) naar Hope gaat, ik ga door met de route. Hij gaat een auto huren om zo nog een paar weken in Canada te zijn. Over drie weken vliegt hij terug en ben ik echt alleen. De komende drie weken namelijk zal hij met de auto vooruit rijden en zoeken we elkaar op.

Voor mij is dit ook een hele omschakeling, ik moet nog erg aan idee wenen. Sinds ik ander half jaar geleden bekend maakte dat ik ging, zei Marc gelijk dat hij mee wou. Sinds die tijd heb ik altijd het idee gehad dat we het met z’n tweetjes gingen doen.

Nadat we wat spullen hebben herverdeeld, oa eten en reparatiespullen voor de fiets. Ga ik alleen verder en begin aan de KVR. Het begint gelijk goed, ik kom voor een hek te staan en de enige mogelijkheid is om de fiets over dit hek te tillen. Daarna volgt een mooie route langs een pijplijn. Onderweg kom ik nauwelijks mensen tegen. Ik stop bij een toiletgebouwtje, deze heeft een wachtruimte die niet meer gebruikt wordt. Volgens de verkoper van koffie en fris, kan ik hier wel gaan slapen. ‘s Avonds krijg ik nog een sms van Marc dat hij in Hope is aangekomen.

De volgende dag ga ik verder, op het eerste stuk moet ik soms door wat water heen waden. Ook moet ik regelmatig mijn fiets over boomstammen heen tillen. Soms vraag ik me wel eens af of ik nog op de goede route zit, maar dan vind ik al snel weer een bordje van de route. En dan stuit ik op een stuk dat volledig is in gestort, hier kan ik met de fiets niet langs. Gelukkig loopt de weg er vlak langs, dus die maar even genomen naar de volgende afrit zodat ik mijn reis kan vervolgen over de KVR. Ik kan nu echt merken dat ik op een oude spoorbaan zit, de route is soms kilometers kaarsrecht. Ik vind een plek op een zeer basic camping, hier is alleen een gat in de grond voor de behoefte. Maar hij ligt erg mooi.

Gisteren en vandaag staan weer in het teken KVR, soms zijn er lange klimmen(gelukkig niet stijl, rond 2%) en soms lange afdalingen. Anders dan vorig jaar, waar we vaak vlak voor we de camping naar de supermarkt gingen. Moet ik er hier toch meer rekening mee houden, het kan best zijn dat ik 2 dagen lang niks tegen komen. Dus als ik gistermorgen in Princeton aankomen, ga ik gelijk maar even naar de supermarkt en haal daar voor 2 dagen voedsel. Vandaag wat problemen met het vinden van een camping, in Summerland is 1 nog gesloten en zijn 2 andere verdwenen. Dus ik fiets door naar Penticton waar ik wel een camping weet te vinden. Kan ik gelijk gaan douchen want het was vandaag erg warm (32 graden). En wat ik gehoord heb is dat het mooie weer ook nog wel even blijft.

Foto’s volgen, zodra ik wat beter internetverbinding heb.

The route van de afgelopen dagen: